در حدیثی که از احوال حزقیل نبی (ع) بیان شده است ایشان به سبب ترک اولایی که انجام دادند به التهاب کبد مبتلا شد. پس نزد خداوند خاکساری و تواضع کرد و روی خاکستر نشست و دعا کرد تا درمان شود. پس خدا به او وحی کرد که شیره انجیر را از خارج به کبد خود بمالد. پس ایشان انجام داد و درمان شد.
در این حدیث چند نکته قابل توجه وجود دارد:
اول : وقتی خداوند شخصی را مبتلا می کند در واقع خواسته او را متذکر کند که اگر رفتار نا به جایی داشته است اصلاح کند.
دوم : اظهار خشوع و استغفار و دعا که عوامل معنوی هستند، در درمان نقش مهمی دارند و حتی راه را برای بیماری های صعب العلاج و لاعلاج باز می کند.
سوم : همان گونه که درد و بیماری از جانب خدا است، درمان هم از جانب خداوند است حتی اگر به نظر ما عجیب و دور از ذهن بیاید.